• Home

Łysienie plackowate bliznowaciejące

Łysienie plackowate bliznowaciejące

Łysienie plackowate bliznowaciejące

Schorzenie objawiające się poza utratą włosów, także na bliznowaceniu skóry. Istnieje wiele postaci łysienia plackowatego bliznowaciejącego, np. łysienie rzekomoplackowate, wyłysiające zapalenie mieszków włosowych, figówka bliznowaciejąca, zespół Graham-Little’a oraz rogowacenie mieszkowe kolczaste wyłysiające.

Łysienie plackowate bliznowaciejące często bywa wrodzone, lecz można go także nabyć, np. w wyniku „poparzenia, odmrożenia, odniesionych ran, promieniowania, infekcji bądź stanu zapalnego” oraz odleżyn u osób obłożnie chorych lub nieprzytomnych.[1]

Łysienie rzekomoplackowate (łac. Alopecia pseudoareata. Pseudopelade)

Choroba, która zwykle rozpoczyna się w wieku dojrzałym. Znane są jednak przypadki występowania łysienia rzekomoplackowatego u osób poniżej 25 roku życia.

Pojawienie się małych, całkowicie wyłysiałych powierzchni (ognisk) na skórze głowy, które wolno lecz stopniowo powiększają się i łączą ze sobą, tworząc większe skupiska (zwykle nie większe niż dłoń), to główne objawy tegoż schorzenia. Powstałe powierzchnie, w istocie stanowią nieco zapadniętą bliznę, o lśniącej powierzchni i barwie białawej lub kremowej, czasem różowej. Dość powszechnym zjawiskiem jest także występowanie kępek włosów zlokalizowanych na granicach ognisk początkowych, jak również śladowe rumienie i złuszczanie w otoczeniu ujść mieszków włosowych. Granica między bliznami a otaczającą skórą głowy jest bardzo widoczna.

Wyłysiające zapalenie mieszków włosowych (łac. Folliculitis decalvans)

Głównymi wyróżnikami wyłysiającego zapalenia mieszków włosowych od łysienia rzekomoplackowatego są: mniejsza średnica blizn (zwykle nie przekracza 3 cm), mniej widoczna granica między bliznami a otaczającą skórą głowy oraz zdecydowanie bardziej przewklekły przebieg. Pojawienie się krost i grudek zapalnych wokół mieszków włosowych, to pierwsze objawy choroby, którą często określa się jako odmianę łysienia rzekomoplackowatego. W dalszej kolejności, pojawiają się nowe wykwity, a w części środkowej bliznowacenie.

Figówka bliznowaciejąca (łac. Sycosis lupoides. Uerythema sycosiforme)

Choroba, która niezwykle rzadko zajmuje owłosioną skórę głowy. Najczęściej występuje na twarzy i brodzie. Krosty i grudki występujące w obrębie nacieków z limfocytów i komórek plazmatycznych, to pierwsze objawy figówki bliznowaciejącej. W większości przypadków znajduje się pojedyncze wyłysiałe ognisko, które w części środkowej  zaczyna bliznowacieć.

Zespół Graham-Little’a (łac. Syndroma Graham-Little)

Występowanie choroby ustala się na podstawie jednoczesnego istnienia cech łysienia rzekomoplackowatego oraz wykwitów liszaja płaskiego mieszkowego lub kolczystego na skórze gładkiej (czasem także na obwodzie powierzchni zmian na skórze). Przebieg choroby jest bardzo przewlekły.

Rogowacenie mieszkowe kolczaste wyłysiające (łac. Keratosis follicularis spinulosa decalvans siemens)

Rogowacenie mieszkowe kolczaste wyłysiające w odróżnieniu od opisanych wyżej schorzeń, jest chorobą o charakterze dziedzicznym, co powoduje, że leczenie jest zwykle mało skuteczne.

Pierwsze syndromy choroby zauważalne są we wczesnym dzieciństwie, kiedy to powstają ogniska rogowacenia przymieszkowego. Najczęściej na potylicy, choć mogą w innej części skóry głowy, występują wyłysiałe powierzchnie w postaci blizn. Zdarzają się przypadki, w których chorobie towarzyszy wywinięcie powiek oraz nadmierne rogowacenie dłoni.

Opracowano na podstawie:

Wojciech Kostanecki, Choroby włosów, Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1979

Spencer David Kobren, Co zrobić, żeby nie wypadały włosy, Bauer-Weltbild Media Sp. z o.o., Sp. K., Łódź 2000


[1] Spencer David Kobren, Co zrobić, żeby nie wypadały włosy, Bauer-Weltbild Media Sp. z o.o., Sp. K., Łódź 2000, s. 32